Mark van Schie - Rabotop NH Spaarnwoude

Gegevens

Gepubliceerd op zondag 18 maart 2012 11:24

Deze week ben ik begonnen aan de voorbereidingen voor seizoen 2012. Daaraan is een rustperiode van enkele weken vooraf gegaan, waarin ik een kleine hoeveelheid rustige trainingen op de fiets heb afgewisseld met het oppakken van de kracht- en core-stability training in het krachthonk. Om de rustperiode af te sluiten, omdat Spaarnwoude m’n thuisparcours is, omdat het ontzettend mooi weer was, omdat ik er gewoon zin in had, en om nog wat andere redenen had ik besloten afgelopen zondag mee te doen aan de XC wedstrijd uit de Rabotop Noord-Holland serie in Spaarnwoude. Gewoon lekker een uurtje knallen, praktisch in m’n achtertuin. Gewoon even lekker plezier hebben om weer met de maximale motivatie aan een lang trainingsprogramma te beginnen terwijl de dagen korter worden.

Na 10 minuten fietsen kwam ik aan bij het parcours in Spaarnwoude. Daar was het al behoorlijk druk met mountainbikers en crossers uit heel Noord-Holland, die in diverse categorieën zouden strijden om het prijzengeld. Het nadeel van een wedstrijd zo dicht bij huis is dat het net te dicht bij is om goed warm gereden aan de start te kunnen verschijnen. Al geld dat natuurlijk ook voor wedstrijden waarvoor ik eerst 2,5 uur in de auto moet zitten. Eerst het rondje maar eens verkennen. Het rondje was vrij kort, omdat grote delen van het officiële parcours in Spaarnwoude in deze tijd van het jaar behoorlijk nat zijn. Het korte rondje kende 2 behoorlijk pittige klimmen, 2 technische singletracks een klein stukje asfalt, en wat zuigende klei/zand paden. Echt een parcours waar je jezelf in een uurtje behoorlijk op kunt slopen. Tijdens het inrijden kwam ik Ramses Bekkenk nog tegen, die de wedstrijd uiteindelijk zou winnen. Zijn aanwezigheid verraadde al dat het niveau van de deelnemers bij de topklasse behoorlijk hoog was.

Rolf en ik stonden bij de start helemaal achteraan, omdat we beiden nog geen punten voor het Rabotop klassement hadden. Na de start ging het eerst licht omhoog, vervolgens een afdaling om daarna meteen aan de langste klim van het rondje te beginnen. Daar was het zaak om goed van voren te zitten, omdat de klim langs een trap ging, waar aan de linkerkant een spoortje van zo’n 20cm breed langs loopt. Aan de rechterkant van de trap kun je maar tot halverwege de klim komen, daarna zul je naar links moeten. Rolf zat links, en ik zat rechts. Rolf moest afstappen door z’n voorganger, en ik ging al bunny-hoppend tegen de trap op, omdat dat nog altijd iets sneller ging dan lopen.

In de tweede ronde merkte ik toch dat ik het doseren niet zo goed meer onder de knie had, en moest ik duidelijk wat gas terug nemen. Rolf kwam me voorbij, en liep daarna iedere ronde een klein beetje uit. Ik had het behoorlijk zwaar in dit sterke deelnemersveld, met veel crossers die in deze tijd van het jaar hun goede vorm beginnen te krijgen. Na een minuut of 50 hoorde ik de bel voor de laatste ronde. Nog een ronde knallen om nog wat mannen voor me op te rapen. Dat lukte zo halverwege de laatste ronde, waarin ik nog een man of 5 voorbei ging. Op een paar honderd meter van de streep gingen ze mij weer voorbij, maar ik vertrouwde op m’n sprint. Toen ik vanuit het laatste wiel de sprint aanging werd ik wat vreemd aangekeken door de mannen om me heen, en tot mijn verbazing hoorde ik de bel toen ik over de streep kwam! Wat?! NOG een ronde? Waar was die vorige bel dan voor? Pffff… Da’s wel even een tikje. Eerst een ronde volle bak om nog wat mensen op te rapen, daarna je benen nog even vol met melkzuur voor de sprint, om te horen dat je nog een rondje moet! De mannen die ik er zojuist afgereden had kon ik helaas niet meer volgen, en ik had me daar al snel bij neergelegd. Rustig het rondje afgemaakt, en met een voldaan gevoel naar huis. Laat die winter maar komen!