Mark - P-weg marathon

Gegevens

Gepubliceerd op vrijdag 18 september 2015 09:44

6 september 2015

De P-weg marathon. Een begrip in de MTB marathonwereld. Deze koers stond al lang op mijn verlanglijstje, en dat was vooral om de verhalen die ik er van collega renners over gehoord heb. Een vrij typische Sauerland marathon qua parcours, maar een vrij a-typisch evenement qua beleving.

De regen van gisteren had z’n sporen nagelaten en we werden door meerdere van de vrijwilligers van de organisatie al gewaarschuwd voor een gevaarlijk parcours. De laatste afdaling zou lopend al niet te doen zijn. Hoe serieus we deze waarschuwingen moesten nemen wisten we op dat moment nog niet.

Karen en ik stonden al vroeg in het startvak. Vooraan. Maar wel in startvak 2. Startvak 1 raakte langzaam maar zeker steeds beter gevuld, en daarbij viel vooral de diversiteit erg op. Echte marathon toppers, maar ook oude mannen met rugtassen op 26 inch aluminium fully’s. En zo’n beetje alles daar tussenin. Ik schat dat er toch snel 100 man in startvak 1 stonden. Daarvan moesten er sowieso een heleboel ingehaald gaan worden.

Het startschot viel precies op tijd. Enige seconden later kwam het peloton ook ter hoogte van waar wij stonden in beweging. De startklim was lang en steil, en werd ook steeds een beetje steiler. De weg was vrij breed en inhalen ging prima. Bovenop de startklim zag ik de kopgroep weer rijden. In de afdaling kwam ik niet dichterbij. Op de volgende klim kon ik wel weer iets dichterbij komen. Toeschouwers wisten me te melden dat het gaatje 10 seconden was, en dat ik dat wel zou redden. Het voelde anders want ik zat aardig aan m’n limiet. Ik had het gat misschien dicht kunnen rijden, maar zou daarna bij de eerste versnelling alsnog hebben moeten lossen. En dat idee stond me niet zo aan. Ik besloot m’n eigen tempo te gaan rijden en zag de kopgroep steeds iets verder uit beeld verdwijnen. Achter me reed een ander groepje van een man of 10. Maar die zaten inmiddels wel vrij ver achter me. Er stonden inmiddels 5 kilometers op de teller. Niet zo’n beste situatie.

Ik voelde me vrij sterk en besloot dat ik het zonde vond om me weer terug te laten zakken, dat ik door zou rijden en later nog eens zou kijken of dat groepje achter me dichterbij kwam. Ik wist dat er tussen kilometer 20 en 30 een vrijwel vlak stuk tegenwind gereden moest worden. Het groepje kwam niet dichterbij, en het werd een eenzame koers. De mensen langs de kant maakten dat gelukkig meer dan dragelijk, want ondanks het slechte weer waren deze mensen in grote getale aanwezig om de renners aan te moedigen. Ik bleek op de 5^de plek te rijden, de renners op de korte afstand niet meegerekend. Prima dus. Het scenario waar ik na 5 kilometer een beetje voor vreesde bleek uit te komen en ik reed nog 88 kilometer alleen. Maar wel met heel goede benen. Ergens in de laatste 20 kilometer haalde ik nog een renner in, en zo lag ik op plek 4. Dat was de plek waarmee ik de laatste downhill in zou gaan. Het was wachten op het moment waar ik af zou moeten stappen. Heel voorzichtig de afdaling in. Smal paadje, paar worteltjes, beetje modder, en ongemerkt steeds lager… Waar was nu die gevaarlijke afdaling gebleven? Die bleek niet te komen. Goed, in vergelijking met de rest van het parcours was de laatste afdaling iets technischer. Maar meer dan dat viel er ook echt niet over te zeggen. Gelukkig niet teveel tijd verloren in de afdaling en als 4^de algemeen over de streep. 2 van de 3 mannen voor me reden in dezelfde categorie, en zo werd ik 3^de bij de masters 1. Eindelijk is er de vorm waar ik dit seizoen al even op wacht. Hopelijk lukt het om deze vorm nog 4 weken vast te houden, want over 4 weken worden de echte prijzen verdeeld.