Mark van Schie - Schinderhannes

Gegevens

Gepubliceerd op woensdag 25 mei 2016 14:02

Vorig jaar was deze marathon onderdeel van de SforZ MTB marathon cup. Ik had hier vorig jaar erg genoten van het parcours, dat een stuk afwisselender en technischer is dan de meeste andere marathons in Duitsland. Helaas kwam ik vorig jaar niet verder dan de helft, omdat een er een tak omhoog kwam van het achterwiel van de renner voor mij, die een vernietigend effect had op mijn achterderailleur. Afgezien van deze pech had ik goede herinneringen aan deze marathon.

Dit jaar geen onderdeel van de cup, maar toch besloten deze wedstrijd graag weer te rijden. De omstandigheden waren prima, en de verkenning op zaterdagmiddag leerde dat het parcours er mooi droog bij lag. Door de droogte waren de vele hobbelige paden door de weilanden inmiddels keihard geworden. Een fully zou op dit parcours geen overbodige luxe zijn.
Na de warming-up met Frank, Roel en Karen stond ik naast Roel op ongeveer de derde rij in het startvak. De eerste snelle kilometers kon ik nog mooi wat plekken naar voren schuiven, maar al snel ontstond er een kleine kopgroep waar ik niet bij zat. Het tempo van de kopgroep lag echter sowieso veel te hoog, dus in de tweede groep zat ik prima op mijn plek. Na een klein half uurtje was ’t peloton aardig in een plooi gevallen. Ik zat in een mooi groepje met Leander, Gunther, twee Duitsers en teamgenoot Frank. Frank was zojuist aan de achterkant aangesloten, nadat hij om een nogal bijzondere reden de start volledig gemist had. Zie daarvoor het verslag van Frank…

Met nog zo’n 85 kilometer te gaan was het vooral m’n bedoeling om in dit groepje te blijven. Het tempo wisselde nogal, afhankelijk van wie er op kop reed. Leander en Gunther waren duidelijk in goeden doen en deden dan ook het grootste deel van het kopwerk. Ik kon het tempo goed volgen. Als we dit tempo vast zouden houden dan zouden we zeer waarschijnlijk in de laatste 30 kilometers nog wel een aantal stil gevallen renners uit de eerdere kopgroep oprapen. Het tempo vasthouden lukte tot kilometer 65 prima. Ruim over de helft en het gevoel was nog goed. Helaas waren beide bidons nu echt al een tijdje leeg en moest ik stoppen bij de verzorging om deze bij te laten vullen. Dat schoot niet heel erg op. Hoelang het precies geduurd heeft heb ik niet bekeken, maar mijn groepje was in ieder geval weg. Ondanks de aanmoediging van Hennie om er weer naar toe te rijden, had ik die hoop al snel opgegeven.

Totdat ik een minuut of 10 later m’n eerdere groepje weer zag rijden op een lange klim. Het verschil was dus niet veel groter geworden. Ook zag ik dat Frank het groepje moest laten gaan. Ik kon vervolgens naar Frank toe rijden, en samen konden we het tempo weer wat opvoeren. Zoals dat in een team hoort verdeelden we het werk een beetje, waarbij Frank de vlakke stukken en afdalingen meestal voor z’n rekening nam, en ik meestal het klimwerk. Dit ging tot en met kilometer 96 uitstekend. We haalden inderdaad de nodige renners in, en schoven zo richting de top 20 van het veld.

Helaas was mijn achterband al vanaf kilometer 20 langzaamaan steeds een beetje zachter aan het worden. Zo rond kilometer 90 merkte ik in de afdalingen al dat ik enkele keren mijn velg voelde en in de bochten bleef de band er nog maar net op zitten. Ik wist dat er nog een redelijk snelle afdaling zou komen met wat stenen, en kon niet het risico nemen dat de band van de velg zou klappen. Ik meldde Frank dat ik even snel zou stoppen om wat bij te pompen, en Frank zou rustig door rijden. Om precies te zijn, duurde het bijpompen met een patroontje 1 minuut en 16 seconden. Op een race van 4 uur en 45 minuten is dat normaal gesproken niet belachelijk lang. Helaas werd ik in die 1 minuut en 16 seconden door meerdere renners gepasseerd, waardoor ik in de laatste 8 kilometer van de wedstrijd maar liefst 4 plekken verloor! Doorrijden was absoluut geen optie, maar het is jammer dat deze pech me een plek bij de eerste 20 kost.

Goed nieuws is er gelukkig ook. De Exceed rijdt op de hobbelige paden (dankzij de VCLS seatpost?) alsof je op een fully zit, en is zowel berg op als berg af echt een heel snelle fiets. Daarnaast ben ik zelf, met de BEMC in de benen, prima in orde. Volgende week rijd ik op zaterdag de marathon van Willingen, en staat op zondag de opening van de SforZ Continental MTB marathon cup in Rhens op het programma. Het laatste wedstrijdweekend voor de start van de Alpentour Trophy in Schladming.