Dit was een bijzonder MTB jaar voor mij. Ik heb niet veel wedstrijden gereden, maar hieronder wel twee zeer uitdagende meerdaagse marathons Mijn seizoen begon vroeg met de Cape Epic. Samen met Sanne van Paassen reed ik 8 dagen door het mooie landschap rondom Kaapstad. Wat een bijzondere ervaring was dat!
De voorbereidingen liepen niet helemaal soepel. In september 2014 was ik begonnen aan de huisartsopleiding, behalve leuke gesprekken leverde de patienten mij ook vele virusbesmettingen op. Het viel me, mede hierdoor, zwaar om in de winter met een fulltime job genoeg te trainen voor dit evenement. Daarbij brak ik precies 4 weken voor de start van de Cape Epic mijn pols tijdens een trainingsstage in Gran Canaria.
Op woensdag 17 augustus begon de 5-daagse Trans Schwarzwald, een tocht van noord naar zuid door het Zwarte Woud in Zuid-Duitsland, over 350km en bijna 11.000 hoogtemeters. Ik had een aantal maanden geleden samen met René besloten om deze tocht te gaan rijden om beiden een mooi doel te hebben om voor te trainen. Dit bleek erg goed te werken want we waren beiden de afgelopen maanden erg gemotiveerd om fit te worden om deze tocht goed te kunnen volbrengen. Alleen al de intentie om deze tocht te gaan rijden had dus veel goeds gedaan. Zelfs al voordat we aan de tocht begonnen vonden we het daarom een geslaagde onderneming.
Afgelopen zondag 6 juli stond voor mij en René de Allersheimer marathon op het programma, ter voorbereiding op de 5-daagse Trans Swarschwald marathon die nu toch aardig snel dichterbij komt. Zaterdag waren we al heen gereden en zaterdagavond keken we dan ook voetbal in een mooi en luxe Duits appartement. Helaas had Nederlands elftal op zaterdag avond zowel een verlenging als strafschoppen nodig om van Costa Rica te winnen, wat ervoor zorgde dat we met slechts 5 uurtjes slaap aan de start stonden.
Vandaag stond de Kellerwald bike marathon op het programma, 120 km en ruim 3000 hoogtemeters. Dat klinkt pittig, maar het parcours is weinig technisch en bestaat voornamelijk snelle schotterpaden, best te doen dus wist ik van vorig jaar. Op de startlijst zag ik op de lijst voor de 120 km geen bekende namen staan, dus uit voorzorg had ik mezelf andere doelen gesteld.
Bij deze seizoensafsluiter kon de nodige hoeveelheid modder natuurlijk niet ontbreken. Na al dat modderploeteren van dit jaar was dit een waardige finale. Hoeveel ik normaal niet heel erg van dat geglibber hou, had ik er er nu wel zin in.
De eerst keer dat ik deze marathon reed. De weersvoorspellingen waren niet al te best en ik had er een week hard werken op zitten, maar ik had veel zin in deze marathon. Ik had al gezien dat er aardige wat concurrentie mee zou doen en omdat dat soms wel eens minder is verheugde ik me op de wedstrijd. Als je een beetje uitdaging hebt kan je vaak toch een stuk harder dan wanneer er niks te verliezen valt.
De afsluiter van de Rose SforZ marathoncup. Ik had pas drie wedstrijden gereden, dus om de cup te winnen moest ik deze wedstijd nog rijden. Helaas was het niet erg spannend meer, want ik was de enige dame de drie wedstrijden op de lange afstand had gereden dit jaar. En dus de enige die nog in aanmerking kwam voor de cup.
Eindelijk weer eens mooi weer na al die modder races! Na een drukke week met veel werken en fietsen stond ik niet geheel uitgerust aan de start, maar ik had wel weer veel zin in een wedstrijd. Malmedy was mijn laatste wedstrijd, alweer even geleden.
Echter toen ik naar de start reed weigerde het schakelwerk..... hmm dat was vast geen goed voorteken. En ja hoor, toen ik na het starten de eerste keer probeerde te schakelen direct mijn ketting vast geslagen. Ik kreeg hem niet direct los en stond even langs de kant om het weer op te lossen. Ondertussen reed iedereen me voorbij, waar ik in het voorste startvak was begonnen, was ik na 10 minuten alweer helemaal achteraan. De moed zonk me in de schoenen, maar ik stapte toch maar weer op om er het beste van te maken. Ik durfde niet meer te schakelen en besloot te kijken hoe lang ik het vol zou houden om op mijn buitenblad te blijven rijden....
Dat ging de eerste 40 km eigenlijk vrij eenvoudig, maar daarna kwamen de steilere klimmetjes en had ik weinig keus. Nog een paar keer moest ik afstappen om de ketting op mijn kleine blad te krijgen, maar verder ging het wel lekker en kwam ik wel weer in het ritme. De laatste ronde (van de 3) kwam ik echt op gang en begon ik weer veel mensen in te halen. Maar 10 km voor het einde brak mijn ketting, opnieuw na een weinig succesvolle schakelpoging. Direct stopten er twee galante heren om me te hulp te schieten. Ik hoefde zelf alleen maar mijn fiets vast te houden en binnen enkele minuten zat er een nieuwe powerlink en kon ik weer door.
Ik lag nog wel vooraan van de dames die mee deden, dus was blij dat ik snel weer door kon fietsen. Ondanks alle tegenslag nog wel redelijk doorgefietst en toch als eerste binnen.
Al voordat ik uberhaupt op de fiets had gezeten had ik al materiaalpech. Mijn voorband was tijdens de autorit tegen de fietsendrager geschuurd, waardoor er een flinke snede in zat. Geen goed begin, maar Juro offerde zich op en bood me aan om zijn voorwiel te nemen, zelf hoefde hij pas een uur later te starten en had hij alle tijd om er een binnenbandje in te doen.
Zaterdagochtend waren René en ik nog sterk aan het twijfelen of we wel naar Kellerwald moesten gaan. Hij had last van zijn knie en ik was eigenlijk al drie weken niet helemaal fit, darmen totaal van slag en de laatste week ook een vastzittende hoest waardoor ik 's nachts belabberd sliep.
Deze wedstrijd reed ik vorig jaar als één van mijn eerste MTB wedstrijden. Het was erg glibberig en met mijn niet al te beste stuurkunsten glibberde ik alle kanten op, behalve de goede. Niet mijn mijn sterkste punt al dat draaien en keren, maar daarom des te meer reden om deze wedstrijd als oefening te rijden. Als je het niet probeert, word je er nooit beter in natuurlijk.