Mark van Schie – SKS Marathon Sundern – Hagen

Gegevens

Gepubliceerd op dinsdag 26 april 2016 11:44

Alweer voor de 6de keer op rij stond voor mij de SKS marathon in Sundern-Hagen op het programma. Inmiddels dus goed bekend met het parcours, dat de afgelopen jaren weinig veranderingen heeft ondergaan. Dit jaar een paar kleine aanpassingen ten opzichte van de vorige jaren, maar nog steeds een behoorlijke racebaan, met niet overdreven veel hoogtemeters en weinig technisch spektakel. Ondanks dat vind ik dit nog steeds een mooie koers om het marathonseizoen op Duitse bodem mee te beginnen.

Op vrijdagochtend vroeg met Karen vertrokken richting Hagen, om ons daar aan te sluiten bij de familie Brouwer. Onder lente achtige omstandigheden vervolgens een stukje van het parcours verkend in korte broek en korte mouwen. Nu kon het nog. De voorspellingen voor zaterdag gaven al aan dat het op de dag van de wedstrijd een stuk minder lente zou zijn. En die voorspellingen kwamen uit. ’s Morgens tikte de regen al op het dak van de camper en bleek de temperatuur gedaald tot net iets boven het vriespunt. Mijn moraal was daarmee ook een heel stuk lager dan de dag ervoor.

Na de gebruikelijke voorbereidingen besloten op de fiets naar Sundern te rijden. Een kleine 10 kilometer. Gelukkig werd het op de fiets al snel iets warmer. Stuurbordje monteren en als een van de eersten (veel te) vroeg in het eerste startvak. Mooi op de eerste rij in ieder geval, samen met teamgenoot Frank. Toen het startschot viel wisten Frank en ik ons meteen onder de achterklep van de neutralisatie auto te positioneren, om zo mooi uit de wind de eerste kilometers af te kunnen leggen. De chauffeur leek deze rol voor het eerst te hebben, want hij reed de eerste kilometer vervelend langzaam, om vervolgens vol gas weg te rijden. Op z’n minst opmerkelijk voor een geneutraliseerde start en anders dan vorig jaar. Na het wegrijden van de auto ging het vervolgens direct hard, omdat iedereen probeerde een mooi plekje in te nemen voordat het peloton de eerste offroad stukken op zou draaien. Zelf kwam ik wat in het gedrang en ik reed zo enkele plekken achter Frank rond ongeveer plek 30 het veld in. De eerste kilometers lag het tempo hoog. Erg hoog. Zo hoog, dat de hoeveelheid kleding die ik aan had inmiddels behoorlijk in de weg begon te zitten. Ik was gekleed op winterse omstandigheden, maar kreeg het toch te warm. Ik kwam niet lekker in m’n ritme, had het gevoel geen power te hebben en slaagde er niet in naar het groepje van Frank te rijden. Ik probeerde het wel, en dat moest ik even bekopen. Ik zakte weer terug naar het groepje waaruit ik een paar minuten daarvoor was weg gereden, een flinke groep.

Zo in de loop van de eerste ronde werd de groep soms iets groter, dan weer iets kleiner. Een aantal mannen lieten het na 1 van de 2 ronden voor wat het was, en de minderheid reed door. Begin van de tweede ronde. Even snel de 2 lege bidons geruild voor 2 volle, en weer door. Inmiddels geen last meer van warmte, ook niet van kou. Al snel reed ik achterop bij Gunther Reitz, een door de wol geverfde marathon rijder. En daarmee ontstond het definitieve groepje voor ronde 2. Wij dus, de gebroeders Van Vuure van team Beukers, Daniel Paardekooper en Wim de Bruin. Er waren 3 mannen sterker dan de rest. De gebroeders van Vuure en Daniel. Die deden dan ook vrijwel al het kopwerk. Ik nam wel eens een stukje over, maar niet veel meer dan dat. Op driekwart van de tweede ronde moest Daniel de prijs voor zijn inspanningen betalen, en waren we nog met 5. Het tempo zakte niet of nauwelijks, en overnemen was er dan voor mij ook niet bij. In de laatste verzorgingspost stopten de 3 sterksten uit de groep voor noodzakelijke bevoorrading. Gunther en ik reden door. Keken aan het eind van het pad eens om, en constateerden dat we 300 meter hadden. Bij ons beiden was er twijfel. Nog een kleine 10km te gaan, met daarin onder andere de zeer steile klim van de bergsprint. Wachten dan? Toch doorgereden. We werkten redelijk samen, maar echt hard ging het niet meer. Ze kwamen dichterbij. Bovenaan de bergsprint aangekomen waren de 3 mannen, die ook goed leken samen te werken, op een kwart. Nog een behoorlijk eindje. Vol gas door rijden. Gunther nam niet of nauwelijks over. Kon ook niet meer. En toen in de laatste kilometer maakte ik een fout. Ik riep Gunter (geen idee in welke taal overigens) dat hij over moest nemen. Hij begreep me in ieder geval. Even de spanning van de benen. Maar vrijwel alleen nog maar afdalen. En waar zou ik er nu voorbij moeten? Dat was niet zo slim dus. Ik had gewoon door moeten trekken, en zou dan als 17de gefinisht zijn. Nu was het plek 18 (9de in mijn categorie). In ieder geval de 3 achtervolgers net voorgebleven, en een uitslag waar ik heel tevreden mee ben.

Tactisch en mentaal mag de finale de volgende keer nog wel wat sterker.